دردم از یار است و درمان نیز هم ...

آنگاه که چشم به دنیا گشودم بانگ عظیم اسلام را در گوشم زمزمه کردند؛  نوای خوش الله اکبر، قسم خوردم به وجود سروران دو عالم، محمد وعلی و رستگاری را در انجام بهترین عمل یافتم ...

ولی خوشبختانه و بدبختانه (خوشبختانه چون انسان افریده شده ام، اشرف مخلوقات! و بدبختانه چون فراموشکارم ) به خود می بالم – در طول زندگی-

من واقعی در منم دنیا آسان کم رنگ می شود، بی رنگ می شود، گم می شود، آنگاه که راه سعادت خود را گم می کنم. خدایم را فراموش می کنم، مصائب راهنمایانم را فراموش می کنم و فراموش می کنم آخرتی هم هست. !!!

من ریشه سعادت را در خودشناسی و خودسازی می دانم با پایبندی کامل به اصول اعتقادی و دینی خود.

چرا آمده ام؟ آمدنم بهر چه بود؟ سوالی است که همه روزه باید از خود پرسید و با اخلاص و راستی و خیرخواهی در اعمال و گفتار روزانه پاسخ آنرا داد.

سه اصل اولیه اصول اعتقادی اگر قلبا و عملا اعتقادی شود حتما عدالت را بدنبال خواهد داشت. بشر همیشه تشنه عدالت بوده و هست و دریغا که آب در کوزه و ما تشنه لبان می گردیم ....

من مادر ، من پدر باید در رفتار و عمل خود این واژه را برای فرزندم معنا کنم. من معلم بعد از اینکه در بحث تئوری گفتم و پرسیدم که اصول دین چند تاست و چیست؟ باید در آزمایشگاه کلاس، این درس را سالها و سالها مرور کنم تا شهروندی که از مدرسه ما فارغ التحصیل می شود، کم تر فراموش کند که خدا در همین نزدیکی است، نزدیکترین دوست؛ و زندگی جلسه امتحانی است که نه من x بلکه تمام اعضاء و جوارح من در این امتحان حساب پس خواهند داد.

ما به عنوان عضوی از این خانواده بزرگ هم مسئول اعمال خویشیم و هم مسئول اعمال اطرافیان،خصوصا نزدیکان. با خودسازی جامعه خود را بسازیم و ثابت کنیم منتظران لایقی برای آخرین فرستاده خدای مهربان هستیم. با آرزوی فرجش. ان شاء الله.